آنچه در این مقاله میخوانید
کریپتوگرافی ستون اصلی ای برای تمامی سیستم های رمزارز ها نظیر بیت کوین، اتریوم، و …. است. کریپتوگرافی تمرینی برای ارتباطات امن در هنگام وجود شخصی در میان ارتباط است. به عبارت دیگر، کریپتوگرافی امکان این مهم را به اطلاعات می دهد که تبادل بشوند بدون اینکه شخصی به موضوع مورد تبادل پی ببرد.
کلید عمومی و کلید خصوصی بلاک‌چین
کریپتوگرافی ستون اصلی ای برای تمامی سیستم های رمزارز ها نظیر بیت کوین، اتریوم، و …. است. کریپتوگرافی تمرینی برای ارتباطات امن در هنگام وجود شخصی در میان ارتباط است. به عبارت بهتر کریپتوگرافی، امکان ذخیره شده، و تبادل اطلاعات را از طریقی مهیا می کند که شخصی سومی در میان ارتباط به موضوع اطلاعات مورد تبادل آگاه نشود.
کلید خصوصی و کلید عمومی عناصر کریپتوگرافی هستند، و فرآیند یا دانش کدگذاری و باز کردن کدها را کریپتوگرافی می گویند. تقریبا همه اطلاعات را می توان کدگذاری نمود و معروف ترین کدگذاری ها در زمان جنگ صورت گرفته است.
این مطلب را حتما بخوانید: شبکه لایتنینگ چیست و چگونه کار می کند؟
استفاده از کد گذاری برای ارتباطات به زمان ژولیس سزار در امپراطوری رم بر می گردد که هر یک از حروف الفبا را به سه حرف قبل از آن در الفبا تغییر می داد، به عنوان مثال کلمه WEST را به صورت TBPW ارسال می کرد. ژنرال های ارتش با دانستن این روش کد گذاری می توانستند پیام را بخوانند و هیچ کسی بدون دانستن این روش کد گذاری قادر به خواندن پیام نبود.
امروزه کد گذاری بخشی از زندگی روزمره ما شده است، خواه متوجه بشویم یا نشوم؛ تلفن های همراه، کارت های اعتباری و … همه و همه به منظور افزایش امنیت کد گذاری شده اند.
کریپتوگرافی در ایجاد کلید خصوصی و کلید عمومی به منظور تامین امنیت شبکه های رمزارز ها برای استفاده امن کاربر ها، استفاده شده است.
ایده اصلی مالکیت در سیستم های رمزارز ها، در مرحله اول بر اساس سه عنصر به هم مرتبط بنا شده است:
۱.کلید خصوصی و کلید عمومی یا به عبارت بهتر کلید های دیجیتالی
۲.آدرس های رمزارز ها
۳.امضای دیجیتالی
مهمترین عنصر از این سه مورد، کلید های دیجیتالی است، چون این کلید های خیلی از مشخصه های مالکیت که در امنیت کریپتوگرافی سیستم های رمزارز پیدا می شود، را شامل می شوند. نکته مهم این است که بدانید، کلید خصوصی و کلید عمومی، روی خود شبکه های رمزارز ها ذخیره نمی شود، و به جای آن، روی کیف های پول دیجیتالی ایجاد و ذخیره می گردد، که مستقل از شبکه کار می کنند.
کلید های دیجیتالی به صورت جفت تولید و ایجاد می شوند، و شامل یک کلید عمومی و یک کلید خصوصی می باشند. کلید عمومی را می توان همچون یک شماره حساب بانکی تصور کرد، در حالی که کلید خصوصی رمز دسترسی به این حساب است.
کلید عمومی، با یک ارتباط کریپتوگرافی به آدرس رمزارز که مورد نیاز است، یعنی همان آدرسی که نمایانگر کلید عمومی است، وصل می شود. اغلب خود کلید عمومی برای تولید آدرس رمزارز به صورت مستقیم مورد استفاده قرار می گیرد. این آدرس به عنوان شماره حسابی برای کاربر می باشد، که با استفاده از آن می تواند اعتبار دریافت کند.
کلید عمومی
جنبه مهمی در فهم کریپتوگرافی کلید عمومی در سیستم های رمزارز نظیر بیت کوین، این است که آنها عملا غیرقابل برگشت هستند. به این معنی که محاسباتی ریاضی برای تعیین کریپتوگرافی کلید عمومی در یک جهت آسان است، و تقریبا غیر ممکن است که در خلاف جهت آن محاسبات را انجام داد.
این ویژگی کریپتوگرافی، قلب سیستم های رمزارز است، چون ایجاد اسرار دیجیتالی و امضا های دیجیتالی غیر قابل جعل را ممکن می کند، که این ویژگی لازمی مالکیت در شبکه های نامتمرکز است.
آدرس های رمزارز ها
یک آدرس رمزارز، با سادگی یک رشته از کاراکتر های اعداد و الفبای انگلیسی ترکیبی است، که کار ها می توانند به منظور دریافت رمزارز مربوطه آن را با هر کسی به اشتراک بگذارند. همانطور که قبلا اشاره کردیم، یک آدرس رمزارز نشانگر کلید عمومی است. آدرس از یک کلید عمومی از طریق تابع هش کریپتوگرافی کی طرفه گرفته شده است.
کلید خصوصی
کلید خصوصی از کاراکتر های الفبای انگلیسی و اعداد تشکیل شده است، که به کاربر دسترسی و کنترل برای موجودی که به آدرس کریپتوگرافی آن متصل است را می دهد.
کلید خصوصی تراکنش ها را امضا می کند، که به کاربر اجازه خرج کردن موجودی خود را می دهد. به عبارت بهتر، کلید خصوصی، با اثبات مالکیت کاربر برای موجودی مورد اشاره آدرس، امضای اختصاصی دیجیتالی یکتایی را برای هر تراکنش ایجاد می کند.
به عنوان مثال:
علی تصمیم به خرید یک قهوه از کافی شاپ نوژان به ازای ۰.۲۵ بیت کوین می گیرد، علی کلید عمومی خود و امضای دیجیتال خود (کلید خصوصی در تراکنش اعمال شده و امضای دیجیتال یکتایی را تولید می کند.) را به منظور خرج کردن بیت کوین برای خرید ارائه می دهد.
امضای دیجیتالی فقط به وسیله شخصی آگاه از کلید خصوصی تولید می شود، که در این مورد علی است. اگرچه، هر شخصی که به کلید عمومی و امضای دیجیتالی دسترسی داشته باشد، با این دو عنصر می تواند تایید کند که مورد اعتماد علی برای آن ۰.۲۵ بیت کوین است.
به این گونه هر شخص دیگری در شبکه بیت کوین می توان اعتبار تراکنش علی را پذیرفته و تایید کند، بدون نیاز به آشکار شدن کلید خصوصی علی این کار انجام می شود.
این مطلب را حتما بخوانید: بهترین ارزهای دیجیتال برای سرمایه گذاری در سال ۲۰۲۲
امضای دیجیتال
یک امضای دیجیتال، یک برنامه ریاضی است که به منظور نشان دادن مالکیت یک پیام یا سند دیجیتالی استفاده می شود. یک امضای دیجیتال که معتبر باشد، به پذیرنده پیام یا سند دیجیتال دلیلی برای باور به این که از فرستنده مورد نظر است را می دهد.
یک امضای دیجیتال همچنین مشخص می کند که فرستنده به هیچ عنوان نتواند، فرستادن پیام یا سند را انکار کند، و این که پیام و سند در طور ارسال هیچ تغییری نکرده است.
امضای دیجیتال نقش مهمی را در سیستم رمزارز بازی می کند، چون آن مالکیت موجودی را اثبات و به شخص اجازه کنترل آن موجودی را برای خرج کردن می دهد.
در بیت کوین، امضای دیجیتال به منظور ارائه سه خدمت مشخص استفاده شده است:
در مرحله اول، امضای دیجیتال به عنوان اثبات مالکیت کلید خصوصی عمل می کند.
در مرحله دوم، امضای دیجیتال به عنوان اثباتی غیر قابل انکار شناخته می شود.
در مرحله سوم، یک امضای دیجیتال این را اثبات می کند که تراکنش پس از تایید امضا قابل ویرایش توسط هیچ کسی نمی باشد.
